حضور مهدی طارمی، ستاره فوتبال ایران، در فینال لیگ قهرمانان اروپا با باشگاه اینتر میلان، امیدهای زیادی را برای علاقه مندان به فوتبال ایران به وجود آورده بود. با این حال، نتیجه این بازی و عدم حضور او در میدان، سرنوشتی مشابه با علی دایی، دیگر اسطوره فوتبال ایران، را برای طارمی رقم زد. این اتفاق، حسرتی بزرگ برای فوتبال دوستان ایرانی به همراه داشت.
تجربه مشابه در فینال چمپیونزلیگ
در دیدار نهایی لیگ قهرمانان اروپا، اینترمیلان با نتیجه 5 بر 0 مقابل پاری سن ژرمن شکست خورد و از دستیابی به عنوان قهرمانی بازماند. این نتیجه، با وجود اینکه طارمی در لیست بازیکنان تیمش قرار داشت، فرصت حضور در زمین را به او نداد. این وضعیت به طور کامل تکرار کننده تجربه علی دایی در فینال لیگ قهرمانان 1999 بود؛ جایی که او نیز با بایرن مونیخ به فینال رسید اما فرصت بازی پیدا نکرد و تیمش نیز شکست خورد.
عدم بازی مهدی طارمی در این فینال مهم، حتی به عنوان بازیکن تعویضی، و تجربه شکست سنگین، نقطه ای قابل تأمل در دوران حرفه ای او خواهد بود. این اتفاق، نشان می دهد که حتی رسیدن به بالاترین سطوح فوتبال باشگاهی در اروپا نیز همیشه به معنای حضور در لحظات کلیدی نیست. این تکرار سرنوشت، بحث هایی را پیرامون نقش و اهمیت بازیکنان ایرانی در تیم های بزرگ اروپایی به وجود می آورد.
حسرت مشترک دو ستاره فوتبال ایران
فینال لیگ قهرمانان اروپا، با وجود حضور ستاره ای چون مهدی طارمی در بین بازیکنان، برای او به یک حسرت بزرگ تبدیل شد. این شرایط، یادآور فینال تاریخی سال 1999 است که علی دایی، نخستین بازیکن ایرانی حاضر در این مرحله، نیز نتوانست در آن به میدان برود و تیمش قهرمانی را از دست داد. این دو اتفاق، سرنوشتی مشابه را برای دو بازیکن و اسطوره تاریخ فوتبال ایران رقم زد.
//انتهای خبر//